کاش می شد ابرها دریا شوند... تا که شاید خنده ها پیدا شوند...
کاش می شد غرق طوفان می شدیم...پاک همچون قطره باران می شدیم...
کاش مرگ آرزوها خواب بود...در میان اشک شب مهتاب بود...
خوبی و پاکی،زلالی ها و نور...کاش بنشیند سر جای غرور...
کاش دنیامان بهشتی سبز بود...یا نمی شد روشنایی ها کبود...
کاش دلها برترین پروانه بود... کاش در آن خانه ی پروا نبود...
کاش ترس و دلهره معنا نداشت...یا سیاهی ها درونش جا نداشت..
کاش می شد شعرها جان میگرفت...اوج تا آن سوی زندان میگرفت...
کاش خوبیها فقط اینها نبود...در میان جمعمان تنها نبود...
کاش دنیامان شود مانند شعر...پر شود از پاکی و رویای مهر...
کاش می شد کاش در شعرم نبود...کاش می شد از شقایقها سرود...
کاش می شد ازفراسوی نگاه...از ته دل عاشقی دیوانه بود.