حضرت على(علیه السلام) در خطبه اوّل نهج البلاغه در مورد ملائکه مى فرماید:

«سپس آسمانهاى بلند را از هم گشود، و آنها را مملوّ از فرشتگان مختلف ساخت. گروهى از آنان همیشه در سجودند و رکوع ندارند. و گروهى در رکوعند و قیام نمى کنند. و گروهى در صفوفى که هرگز از هم جدا نمى شود قرار دارند، و همواره تسبیح مى گویند و خسته نمى شوند. هیچ گاه خواب چشمان آنها را فرا نمى گیرد، و عقلشان گرفتار سهو و خطا نمى شود. بدن آنها به سستى نمى گراید، و غفلت نسیان بر آنان عارض نمى شود. گروهى از آنان امناى وحى خدا، و زبان او بسوى پیامبرانند، و پیوسته براى رساندن حکم و فرمانش در رفت و آمدند. و جمعى دیگر حافظان بندگان اویند، و دربانان بهشتش. بعضى از آنها پاهایشان در طبقات پایین زمین ثابت، و گردنهایشان از آسمان بالا گذشته، و ارکان وجودشان از اقطار جهان بیرون رفته، و شانه هاى آنها براى حفظ پایه هاى عرش خدا آماده است; و در برابر عرش او چشمهاى خود را پایین افکنده، و در زیر آن بالهاى خود را به خود پیچیده اند».

و در جاى دیگر مى فرماید: «در تمام این عوالم جاى خالى وجود ندارد، مگر اینکه در آنجا فرشته اى در حال انجام مأموریّت است; یا به تسبیح خداوند اشتغال دارد».